شعری برای میلاد امام حسین (ع)

رهائى فطرس
امشب اى یاران نوید آورده ‏ام
مژده از عیدى سعید آورده ام

ماه شعبان است و ماه رحمت است
غرق شادى قلب آل عصمت است

خاصه امشب سوم این ماه نور
ماه فیض و عزت و ماه سرور

ماه لطف و رحمت پروردگار
جلوه‏ دار طلعت هشت و چهار

بس از این مه پیک سرمد مى ‏رسد
از فضا بوى محمد مى ‏رسد

امشب عید افتخار آدم است
عید مولود عزیز خاتم است

مژده باید گفت عبداللَّه را
مولد مسعود ثاراللَّه را

امشب آرى مقتدا از ره رسید
سومین نور هدى از ره رسید

عاشقان فیض جلى را بنگرید
نور چشمان على را بنگرید

جبرئیل است و ملک در زمزمه
روى آورده به بیت فاطمه

جمله سرمستند از بوى حسین
شیفته بر روى دلجوى حسین

دم به دم گویند با شور و شعف
تهنیت بر احمد و میر نجف

هم به زهرا مادر آن نازنین
بر زبان دارند صدها آفرین

وقت آن شد فطرس آید پیشتر
آنکه باشد از همه دلریش‏تر

آنکه از قهر الهى سوخته
دیده بر فیض حسینى دوخته

بال و پر بر مهد مولا مى‏ کشد
پر به سوى آسمانها مى ‏کشد

بر زبان دارد به وجد و شور و شین
این منم آزاده ى دست حسین

هر که از جا به عزّ و احترام
سوى مولایم کند عرض سلام

این ارادت را به تکریم و شتاب
مى‏رسانم محضر آن مستطاب

اى خوشا تائب که با شوقى تمام
بر عزیز فاطمه گوئى سلام

 

امام حسین ع را بشناسیم- محسن جامعی

خلاصه ای از زندگانی امام حسین علیه السلام

ولادت

در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت (1) دومین فرزند برومند حضرت على وفاطمه , که درود خدا بر ایشان باد, در خانه وحى و ولایت چشم به جهان گشود. چون خبر ولادتش به پیامبر گرامى اسلام (ص ) رسید, به خانه حضرت على (ع ) و فاطمه (س ) آمد و اسما (2) را فرمود تا کودک را بیاورد.اسما او را در پارچه اى سپید پیچید و خدمت رسول اکرم (ص ) برد, آن گرامى به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت.(3) به روزهاى اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش , امین وحى الهى , جبرئیل  فرود آمد و گفت : سلام خداوند بر تو باد اى رسول خدا, این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون (شبیر) (4) که به عربى (حسین ) خوانده می شود نام بگذار.(5)چون على براى تو به سان هارون براى موسى بن عمران است , جز آن که تو خاتم پیغمبران هستى .و به این ترتیب نام پرعظمت حسین از جانب پروردگار, براى دومین فرزند فاطمه (س ) انتخاب شد. به روز هفتم ولادتش , فاطمه زهرا که سلام خداوند بر او باد, گوسفندى را براى فرزندش به عنوان عقیقه (6) کشت , و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موى سر او نقره صدقه داد. (7)

حسین (ع ) و پیامبر (ص )

از ولادت حسین بن على (ع ) که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص ) که شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد, مردم از اظهار محبت و لطفى که پیامبر راستین اسلام (ص ) درباره حسین (ع ) ابراز میداشت , به بزرگوارى و مقام شامخ پیشواى سوم آگاه شدند. سلمان فارسى می گوید: دیدم که رسول خدا (ص ) حسین (ع ) را بر زانوى خویش نهاده او را می بوسید و می فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانى , تو امام و پسر امام و پدر امامان هستى , تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجتهاى خدایى که نُه نفرند و خاتم ایشان ,قائم ایشان (امام زمان عج ) می باشد. (8) انس بن مالک روایت می کند: وقتى از پیامبر پرسیدند کدام یک از اهل بیت خود را بیشتر دوست می دارى , فرمود: حسن و حسین را, (9) بارها رسول گرامى حسن (ع ) و حسین (ع ) را به سینه می فشرد وآنان را می بویید و می بوسید. (10) ابوهریره که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است , در عین حال اعتراف می کند که : رسول اکرم را دیدم که حسن و حسین را بر شانه هاى خویش نشانده بود و به سوى مامی آمد, وقتى به ما رسید فرمود هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته , و هر که با آنان دشمنى ورزد با من دشمنى نموده است.(11)عالیترین, صمیمیترین و گویاترین رابطه معنوى و ملکوتى بین پیامبر و حسین را میتوان در این جمله رسول گرامى اسلام(ص )خواند که فرمود:حسین از من و من ازحسینم (12)